Hoe het ooit begonnen is..

weet ik eigenlijk niet meer. Als jongetje van een jaar of zes raakte ik geïnteresseerd in treinen, vliegtuigen en in mindere mate auto’s. Die interesse in techniek is nooit verdwenen.

Maar terug naar het begin. Nadat zowel mijn broer en ik een startset cadeau gekregen hadden van Piko met niet-bestaande NS-treinen (de mijne met een diesellocomotief, hij met een stoomtrein) ben ik begonnen met mijn set steeds verder uit te bereiden.

Als klein jongetje kwam ik al in Amersfoort in de Flint, waar toen de modelbeurzen gehouden werden, en kocht van mijn zakgeld nog-net rijdende locomotieven en wagons van onder de tien gulden. De hoeveelheid telde, niet de staat van het model! Alles dat ik leuk vond kocht ik.

De collectie werd verder uitgebreid na het overlijden van mijn grootvader, die ook een zeer diverse verzameling had. Bovendien had hij enkele wagens en een locomotief in het blauw-wit geschilderd, met een lichtgrijs dak. Mocht iemand een idee hebben waarom hij voor deze kleuren heeft gekozen, ik hoor het graag! Hij woonde destijds in Rotterdam.

Modeltrein van mijn grootvader
Opa's handenarbeid

 

Een van de leukste treinen was wel een heel klein stoomlocomotiefje, dat op de modelbaan een ongekende snelheid wist te bereiken en op volle snelheid elke bocht rechtuit verliet. Zelfs de kat was niet in staat dit monster bij te houden.

Na verloop van tijd echter is dit racemonster waarschijnlijk doorgebrand. Er was geen beweging meer in te krijgen.

Pronkstuk van mijn collectie was uiteindelijk de TGV, die ik van mijn andere opa kreeg. Dit model van Lima heb ik altijd met extra zorg behandeld (voor zover dat gaat als jochie van acht) en is nog in redelijke staat. Nog steeds vind ik ‘m bijzonder.

De TGV van Lima
De TGV van Lima

Echter, de hoogtijdagen van mijn modelspoor waren geteld. Samen met mijn vader heb ik nog wel aan een treintafel gewerkt (de platen staan nog in het ouderlijk huis op zolder) maar na onze verhuizing zijn ze eigenlijk nooit meer uit de dozen gekomen.

Langzaam stonden ze te verstoffen, totdat ik, na gestudeerd te hebben, een vaste baan kreeg.

Op een dag bezocht ik, op verzoek van mijn moeder, de zolder aldaar om eens te kijken wat er zoal weg mocht. Zodoende kwamen de treinen weer in beeld. De dozen werden ingeladen in de auto en kwamen op mijn studentenkamer terecht.

Dat ik geen ruimte had voor modeltreinen maakte me niets uit, de nostalgie van mijn kindertijd was belangrijker. Bovendien besloot ik langzaam de modeltreinen te gaan aanschaffen die ik als kind zo mooi vond, maar die ik nooit kreeg noch kon betalen. Daarover meer in een volgende post..